lunes, 26 de noviembre de 2007

Centro Cultural "OUTEIRO" - Aos 40 anos dun orgullo veciñal

Unha obra feita por prestación personal
Fotos de 1970

Este primeiro de decembro 2007, conmemórase o 28 aniversario da inauguración do Centro Cultural OUTEIRO de Chanteiro.
Para recordar tal efeméride, podemos facer un pouco de historia sobre a creación desta Sociedade, orgullo lóxico dos veciños de Chanteiro polo esforzo colectivo para a construción do edificio e a súa posta en funcio
namento.

Os terreos en que se erixe a edificación foron doados polo chanteirés emigrado a Venezuela Agustín Pena. En principio os terreos estaban destinados, por desexo do doante, a construír neles as Escolas de Chanteiro. Un desexo, por outra banda común en todas a persoas que emigraron por necesidade e botaban en falta a incultura e instrución, que eles non tiveron, pero desexaban puidesen ter as xeracións que quedaban aquí.

Pasaron moitos anos, os desexos expresos do doante non se cumpriron por abandono das administracións públicas. E máis tarde, as disposicións dos organismos de Educación optaron pola construción de Grupos Escolares Comarcais Centralizados.

Entón, os veciños de Chanteiro, viron que se podería dar cumprida a idea do doante de que os terreos dedicalos a "labores cívicos", e para ese efecto en 26 outubro de 1969, reuníronse sobre o mesmo terreo un grupo de veciños para ver a dedicación que podería darse á leira, que estaba xa escriturada a nome do concello de Ares, pero cunhas condicións e cláusulas que indicaban o fin a que debería ser destinada.

Nesta asemblea veciñal xurdiu a idea de construír nestes terreos un Centro de reunión, cultura e esparexemento.

Esta idea trasladouse ao Concello de Ares e ao doante dos terreos que a acolleron favorablemente.
Posteriormente for
mouse unha Comisión Organizadora e asociáronse á idea un centenar de veciños.
Estableceuse xa unha couta mensual de 50 pesetas e o compromiso de levar a cabo os traballos polo sistema de "prestación persoal", traballando en quendas os días festivos.

Pero non había diñeiro para materiais nin ferramentas.
O Concello de Ares, presidido por Justo Montero acordou facer unha achega de cen mil pesetas que pagaría exclusivamente en materiais. Tamén xestionou outra axuda doutras cen mil pesetas da Deputación.

Isto foi unicamente co que se contou. Todo o demais débese a achegas dos socios e beneficios de barracas de bebidas que se instalaban durante as festas.

Fixéronse xestións e solicitudes de achegas ante a entón Delegación de Turismo e Fundación Barrié da Maza, sen ningún resultado.

Xa en etapa democr
ática, fixéronse intensas xestións na Delegación de Cultura. O entón Delegado Seijas Flores prometeu medio millón de pesetas, pero todo se esfumou. A subvención dixo que dependía de Madrid. (?).

Mais tarde a que era Vicepresidenta terceira do congreso dos Deputados, a coruñesa María Vitoria Fernández España, prometeu facer xestións ante o Ministerio de Cultura no que mandaba o seu amigo Pío Cabanillas. E nada.
Fernández España tamén prometeu doar unha biblioteca e tampouco o cumpriu.

En fin, os veciños sempre en solitario e de aí o mérito que supoñeu esa obra.

As obras do edificio comezaron en xuño 1970 e tiveron varias interrupcións, debido á falta de medios económicos, chegándose ata á necesidade dalgúns socios, ter que achegar algunhas cantidades da súa peculio particular en concepto de préstamo.

Legalizada a sociedade coa denominación de Centro Cultural Outeiro, se elixiu a primeira Xunta
Directiva en 27 de febreiro de 1979.

E, por fin, o sábado 1 de decembro faise a inauguración.
Ao acto asistiron o primeiro alcalde de Ares desta etapa democrática, recentemente elixido José Cortiñas Gil, Delegado Provincial de Cultura Sr. Vidán Torreira e o poeta amigo desta sociedade Xosé María Pérez Parallé.

Todos no uso da palabra resaltaron o labor levado a cabo polos veciños de Chanteiro e ofrecéronse para calquera iniciativa do Centro.
En nome do Outeiro falaron o presidente Manuel Doval Grela e o secretario Roberto Mayobre Rebón. Estes directivos elixidos para a primeira Xunta, xa o foron tamén durante os
10 anos da Comisión Organizadora, xunto con outros membros máis.

Despois dos actos protocolarios celebrouse un baile que estivo amenizado polo Conxunto musical Os Tambar de Ferrol.

Este ano, para celebrar ese 28 Aniversario, hai outro baile o sábado día 1 decembro 2007, coa
Orquestra CIDADE CRISTAL.

¡¡Parabéns para todos!!



lunes, 19 de noviembre de 2007

ARES INACCESIBLE: Multas de tráfico, bicicletas y adoquín

Sobre todo en verano, Ares se convirtió en un pueblo inaccesible por el abandono a que fue sometido en los últimos tiempos.
Muchas construcciones sin rigor ni sentido y ninguna planificación en cuanto a tráfico y aparcamientos. Esto ocasiona un enorme caos circulatorio que se irá incrementando si no se toman medidas para solucionarlo.

De momento se toman medidas represivas de sanción, con multas y prohibiciones.¡ Así lo hace cualquiera ¡.
Dónde queda aquello de: “La imaginación al poder”.

.
Hay que hacer un plan de ordenamiento del tráfico, pero con soluciones reales. No basado solamente en prohibir y sancionar.
En Ares abundan y sobran zonas con bordillos pintados de amarillo. Esto debía hacerse donde sea estrictamente necesario.

Añadido a esto, está la enorme proliferación de la concesión de vados.
Existen más de doscientos en el núcleo urbano.Parece que, con tal de abonar la tasa, cualquiera pueda tener un vado aunque no tenga garaje legal, solamente para dejar libres los accesos a fincas, huertas, bodegas y jardines.

-
¿Hay algún aparcamiento público en Ares?. La respuesta es no.
Pues entonces, no queda más remedio que usar para aparcar las calles y plazas.
-
Caso aparte ya, es el estacionamiento para personas con discapacidad y movilidad reducida. No existe protección alguna para este colectivo.

Las pocas plazas reservadas están situadas en lugares alejados del centro, con lo cual pierden su cometido que es facilitar a los usuarios el acercarse a los locales y servicios necesarios: Farmacia, concello, médico, bancos, establecimientos comerciales y lugares de ocio y hostelería.Además que nadie las respeta y mayormente están ocupadas de forma irregular.

-
Parece ser que antes no se castigaban las infracciones, pero ya este verano se hizo un hostigamiento a los conductores por el hecho de aparcar en determinados lugares de costumbre, aunque fuesen en zona sin señalización alguna, ni suponer peligro ni riesgo para la circulación.
La campaña, necesaria, se hizo primero como informativa y luego ya se aplicaron las sanciones en serio.
-
Y la razón ya se sabe de quien está siempre, del que tiene la fuerza y el boletín de multas.
Si no hay señal de prohibición, te argumentan que es una calle estrecha, que no guarda la distancia al cruce, que obstaculiza ….. Tal y tal, lo que sea. Quedas en la impotencia ante el uniforme, la placa y la porra. Porque si se protesta, nos enteramos de que son 38,07 Euros más.
¡ Todo muy convincente ¡

-
Ahora se nos anuncia también el futuro establecimiento de un servicio de bicicletas patrocinado por el Ayuntamiento y la Diputación. Bienvenidos todos los servicios, pero ¿hay condiciones para ello?.
La única y principal condición que tiene Ares es la natural de lo llano del terreno y sus calles y
paseos planos. Esta particularidad del pueblo es lo que permitió que ya desde siempre se usasen mucho en esta villa las bicicletas y las carretillas.

Pero no se previó tampoco infraestructura para las bicicletas. ¿Dónde está el carril-bici?

El paseo marítimo a lo largo del malecón se pavimentó con adoquines que todos evitan pisar. Los coches no pueden circular por ser zona peatonal, pero es que tampoco pasan las motos y bicicletas. Estos se meten en la acera, igual que cochecitos de niños, patinetes, sillas de ruedas y carros de compra y carretillas.

Todo junto con los peatones y paseantes por las aceras evitando los molestos adoquines, para evitar tropezones y que retiemblen los sillines.
¡Que gran error fue ese adoquinado!

-
Leo en el diario El País que el señor Gallardón ha decidido asfaltar y sepultar para siempre el adoquinado que quedaba en el Paseo del Prado.

-
"Sobre estos adoquines, el tiempo es absorbido y retrocede cien años.
El traqueteo de los adoquines, produce un temblor del cuerpo como si viajáramos en carromato, que nos
recuerda a algún abuelo, algún pariente lejano, que anduvo en tiempos por Madrid".....

Entradas populares más vistas